Elektra als Moederkracht

Ik geloof in Elektra (eindig licht) als moederkracht van alles wat bestaat, dus inclusief Leven en Intelligentie, Elektra dat in het atoom tussen proton en elektron speelt, Elektra dat tevens ook proton en elektron maakt en vormt.
Een beetje zoals de werking schroeven de vormen bepaalt van zowel de schroefbout als de daarop passende moer.

Ik zie Elektra dan als een kleinste cirkeling, met dan bezien vanaf die cirkel een verschil tussen binnen-ruimte, binnen de cirkel, en buiten-ruimte, en dus ook binnen-richtingen versus buiten-richtingen.

Ik zie dan het proton als een naar binnen gericht krachtveld. Van buiten doet het proton zich voor als een afgerond deeltje, van binnen is het echter louter krachtveld, gericht naar het allerdiepste niets.

Dan kan ik ook de kernkrachten begrijpen.
Immers, bij zeer hoge druk en temperatuur, zouden de beide protonen van 2 waterstof-atomen elkaar zo dicht kunnen naderen, dat de beide innerlijke kracht-velden versmelten tot 1 dubbel-sterk veld.
Atoom-kernen met 3, 4, 5, 6, 10, 20 enzovoort versmolten protonen zullen dan ook mogelijk kunnen zijn.
Echter er is een soort maximum dan, want meer dan ongeveer 95 versmolten protonen in 1 kern, dat werkt blijkbaar niet.
En zelfs bij meer dan 80 versmolten protonen ontstaan dan problemen, instabiliteit.
Dat soort - radioactieve - atomen kunnen die grote protonen-klont niet stabiel bij elkaar houden, blijkbaar.
En zo nu en dan floept er dan een proton tussen uit, zodat het atoom van karakter verandert.

Het elektron zie ik dan als 'exacte' tegenpool van het proton. Zoals het proton een innerlijk krachtveld is, met buiten-oppervlakte. Zo is er dan ook een naar buiten gericht krachtveld (het veld van licht) met binnen-oppervlakte (een beetje als een luchtbel in water).
Ik zie dus elektronen en het veld van licht als eenheid, zoals de bron van de rivier en de rivier een eenheid vormen. Rivieren van licht golven in de kosmos voortdurend heen en weer tussen de elektronen.

En als deeltjes als elektronen slechts oppervlakkige verschijnings-vormen zijn van krachtvelden, dan kan ik ook quantum-sprongen en tunnel-effecten van die elektronen wel begrijpen, als plotselinge nieuwe verschijningsvormen.



En tussen proton en elektron speelt Elektra, in een soort niemands-land, niet binnen, niet buiten, maar scheidend en daardoor juist scheppend.

Elektra is dus een kloof tussen binnen- en buiten-ruimte, tussen verleden en toekomst, 1 kloof met 2 tegengestelde kanten, met als gevolg positieve versus negatieve lading.
Elektra is het hier en nu. En daar, in het hier en nu, gebeurt ook alles, ook Leven (als harmonie in passende vormen) en Intelligentie (als oog hebben voor passende vormen).

Op deze manier probeer ik elektro-magnetisme en de beide kern-krachten als samenhangend geheel te begrijpen.

Jan PM Helderman, Alkmaar